Καλώς Ήλθατε στο περιοδικό της Κομμουνιστικής Ανανέωσης, "Το Στίγμα".


Editorial Τεύχους 30o, Σεπτέμβριος - Νοέμβριος 2009 / Περιεχόμενα

ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΤΟΥ «ΣΤΙΓΜΑΤΟΣ»

Φθινόπωρο έντονων πολιτικών εξελίξεων και το ΣΤΙΓΜΑ είναι πάλι κοντά σας μετά από μια απουσία κάπως μεγαλύτερη του συνηθισμένου. Η κυβέρνηση της ΝΔ κατέρρευσε και οδηγούμαστε σε εκλογές που θυμίζουν το χρονικό ενός προαναγγελθένος θανάτου. Το μεγάλο κόλπο της στήριξης του χρηματιστικού κεφαλαίου με το πακέτο των 28 δις € επέτυχε. Το ελληνικό Δημόσιο απέθανε. Οι τράπεζες χρησιμοποιώντας τις εγγυήσεις του Ελληνικού Δημοσίου δανείστηκαν σχεδόν τσάμπα (με επιτόκιο 1%) και με τα χρήματα αυτά δάνεισαν το κράτος με τετραπλάσια και πενταπλάσια επιτόκια. Κάπως έτσι το δημόσιο έλλειμμα και το χρέος εκτοξεύτηκαν. Η κυβέρνηση πανικόβλητη, από τη μια μεριά αντέγραψε από το εξωτερικό οικονομικά μέτρα -συχνά αντιφατικά- που μείωσαν τα δημόσια έσοδα κι από την άλλη πήρε σκληρά φορομπηχτικά μέτρα. Κι αφού το χρηματιστικό κεφάλαιο ένιωσε ξανά σιγουριά, ανάγκασε την κυβέρνηση σε παραίτηση έτσι ώστε η νέα κυβέρνηση να συνεχίσει το έργο της με «νωπή εντολή». Η εργαζόμενη κοινωνία πραγματικά στενάζει ενώ οι μεγάλες επιχειρήσεις- κυρίως οι χρηματοπιστωτικές- ευημερούν.

Γι' αυτό είναι χυδαίο να παριστάνει ο Καραμανλής τον ειλικρινή όταν προτείνει πάγωμα μισθών, την οριστική σάρωση των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και την πλήρη ιδιωτικοποίηση του κοινωνικού κράτους για να σωθεί η Ελλάδα. Και είναι ντροπή να θεωρείται νέο-κεϋνσιανός και προοδευτικός ο Παπανδρέου που υπόσχεται αυξήσεις στο ύψος του πληθωρισμού (δηλ περίπου 1%) και χρήματα για τους μικρομεσαίους από τα προγράμματα της EE (το περιβόητο ΕΣΠΑ) που ήδη έχουν ξεκινήσει. Η διαλυμένη ΝΔ αυτοχειριάζεται πολιτικά καθώς προσφέρει την τελευταία της υπηρεσία στο κεφάλαιο εγκαλώντας το ΠΑΣΟΚ για την υποτιθέμενη γενναιοδωρία του. Με την αμέριστη στήριξη φυσικά των μεγαλοεκδοτών- καναλαρχών που στηρίζουν χωρίς κανένα προκάλυμμα πια τον δικομματισμό.

Είναι φανερό ότι η κοινωνία δυσκολεύεται να αντισταθεί καθώς ο δικομματισμός και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί χρησιμοποιούν τα παραδοσιακά όπλα του συστήματος. Κατ' αρχήν τον φόβο. 0 εσωτερικός εχθρός βρέθηκε (μετανάστες και τα μαχόμενα τμήματα της κοινωνίας και του εργατικού κινήματος), ο εξωτερικός εχθρός υπάρχει παραδοσιακά (Τούρκοι και Σλαβομακεδόνες) και δίπλα καραδοκεί ο μπαμπούλας της Κομισιόν και του ΔΝΤ. Αν ξεφοβηθούμε λίγο θα αναλάβουν την «επιτήρηση μας», Υπάρχει πάντα και το στρατιωτικό καπέλο εκφοβισμού του NATO και των ΗΠΑ.

Σε αυτή τη συγκυρία, οι διαχωριστικές λογικές στο εργατικό και λαϊκό κίνημα είναι καταστροφικές και πρακτικά βοηθούν τον αντίπαλο. Για να είμαστε σαφείς, δεν εννοούμε μόνο το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ που επιμένουν στον πλήρη διαχωρισμό των δικών τους δράσεων, πρωτοβουλιών, συγκεντρώσεων από τους υπόλοιπους. Εννοούμε μια μικροαστική και επικίνδυνη κουλτούρα διαχωρισμού που υφίσταται σε όλο σχεδόν το φάσμα των αριστερών δυνάμεων και εκφράζεται με καχυποψία και πολεμική απέναντι σε όποιον «δεν είναι δικός μας». Έτσι στραγγαλίζεται η αυτονομία του εργατικού κινήματος, εντείνεται ο κατακερματισμός του, χάνεται η έννοια της ταξικής αλληλεγγύης. Εγκλωβισμένο με στρεβλό τρόπο στο δίλημμα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση» ένα μεγάλο κομμάτι της ριζοσπαστικής αριστεράς αναλώνεται σε έναν εμφύλιο που έχει τελικά νικητή τον εχθρό, το κεφάλαιο.

Την 5" Οκτωβρίου 200? είναι σίγουρο ότι θα υπάρχει κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση που θα έχει βασικό της μέλημα να επιτεθεί στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, κι επειδή γνωρίζει ότι -παρά την παραλυσία του συνδικαλιστικού κινήματος- η όξυνση της ταξικής πάλης θα είναι έντονη, θα ενεργοποιήσει όλους τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς τρομοκράτησης της εργατικής τάξης. Είναι απόλυτη ανάγκη πια, να βρεθούν εκείνες οι ταξικές πολιτικές δυνάμεις που θα συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα της ενότητας και θα βοηθήσουν την εργαζόμενη κοινωνία να οργανωθεί και να κινητοποιηθεί στην κατεύθυνση της ενοποίησης της εργατικής τάξης. Αυτή τη στιγμή το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ ούτε θέλουν ούτε μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο.

Πιστεύουμε ότι αυτόν τον κρίσιμο ρόλο καλείται σήμερα να τον αναλάβει το Μέτωπο της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. παρότι δεν είναι ακόμη έτοιμο για να ανταπεξέλθει σε τέτοια καθήκοντα με επιτυχία. Πρέπει πολλές αγκυλώσεις και προβλήματα να ξεπεραστούν, πρέπει να υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη και ξεπέρασμα των μικρών διαφορών για να αντιμετωπιστεί το μεγάλο πρόβλημα που είναι η ολοένα και μεγαλύτερη κυριαρχία του κεφαλαίου που οδηγεί τους εργαζόμενους αλλά και την πλειοψηφία της κοινωνίας κυριολεκτικά στην καταστροφή. Χρειάζεται φυσικά να ανοίξει την πολιτική συζήτηση τόσο στο εσωτερικό της, όσο και με άλλες πολιτικές δυνάμεις και ανένταχτους αγωνιστές, να διευρυνθεί και να συναντηθεί μαζί τους. Δίνουμε τη μάχη των εκλογών με το Μέτωπο της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. και ετοιμαζόμαστε για την επόμενη δύσκολη μέρα απέναντι στην νέα κυβέρνηση. Ενδεχομένως και απέναντι στην ολοκαίνουρια κυβέρνηση της EE, καθώς οι Ιρλανδοί στις 2 Οκτωβρίου ξαναψηφίζουν για να εγκρίνουν την Συνθήκη της Λισσαβόνας με έντονες και πάλι πιέσεις. Προφανώς θα ψηφίζουν μέχρι να πουν ναι...



editorial Τεύχους 30o, Σεπτέμβριος - Νοέμβριος 2009





|| Συντακτική Επιτροπή || Παλαιότερα Τεύχη || Επικοινωνία ||