Τεύχος 26ο Ιανουάριος - Μάρτιος 2008 / Περιεχόμενα

ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΤΟΥ «ΣΤΙΓΜΑΤΟΣ»

Το είχαμε πει, το λέμε και θα το ξαναπούμε, όσες φορές και αν χρειαστεί. Η καπιταλιστική κοινωνία είναι ταξική κοινωνία και η πάλη των τάξεων είναι σύμφυτο χαρακτηριστικό της δομής και της ιστορικής της συγκρότησης. Η ισχύς και η αποτελεσματικότητα της ταξικής πάλης είναι το μόνο αντίβαρο που υπάρχει απέναντι στις επιδιώξεις, τις επιλογές και τους χειρισμούς του κεφαλαίου που αδιαφορεί για την καταστροφή της φύσης και της ανθρώπινης κοινωνίας. Με την ταξική τους πάλη οι εργάτες:

Μειώνουν το βαθμό της εκμετάλλευσης που τους ασκείται αυξάνοντας τον μισθό τους και βελτιώνοντας τους όρους εργασίας τους.

Κατοχυρώνουν τη μονιμότητα της απασχόλησής τους ή καθιστούν δυσχερή υπόθεση την απόλυσή τους μειώνοντας έτσι τον εφεδρικό στρατό εργασίας (ανεργία) με αποτέλεσμα την κατοχύρωση του ύψους της αμοιβής της εργασίας τους.

Αυξάνουν το τμήμα της υπεραξίας που υπό μορφή κοινωνικού κεφαλαίου διατίθεται για την επιβίωση τους μετά την αποχώρηση τους από την παραγωγική διαδικασία (συντάξεις, επιδόματα κλπ.) και για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη.

Κατοχυρώνουν το δικαίωμα της απεργίας και συνακόλουθα το σύνολο των δημοκρατικών θεσμών προς όφελος όλης της κοινωνίας.

Στην ταξική πάλη των εργατών οφείλεται η άνοδος του κατώτατου κοινωνικά αναγκαίου ορίου διαβίωσης, η αύξουσα δυσχέρεια παραβίασης της δημοκρατικής νομιμότητας, η ενίσχυση του αγώνα των λαών για την ειρήνη. Όποτε η εργατική τάξη χειραγωγήθηκε ή συντρίφτηκε, η ανθρωπότητα αντιμετώπισε κατά πρόσωπο την αγριότητα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Ουσιαστικά η πάλη των τάξεων είναι η κινητήρια δύναμη της ιστορίας.

Σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη για το λαό οι Ενωτικοί Αγώνες, που θα δώσουν διέξοδο στις λαϊκές μάζες που δυσανασχετούν με την πολιτική των κομμάτων εξουσίας. Η ενότητα των αγώνων,για να είναι προς όφελος των εργατικών και λαϊκών μαζών, θα πρέπει να συγκρούεται: Με την πολιτική που ταυτίζεται με τη διαχείριση και τη νομή της υπάρχουσας εξουσίας. Με την πολιτική που γίνεται ιδιωτική υπόθεση, υπόθεση ατομικού βολέματος και επαγγελματικής καταξίωσης. Με την προσπάθεια κατασυκοφάντησης των εργατικών αγώνων από τα κάθε λογής σκοτεινά συμφέροντα που ελέγχουν (εκβιάζοντας και εκβιαζόμενα) τα ΜΜΕ και τα άλλα μέσα, που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη προς ίδιον όφελος. Με την προσπάθεια όσων αντιδρούν στο να επανέλθει στη συνείδηση της κοινωνίας, ότι η πολιτική είναι υπόθεση σύγκρουσης κοινωνικών τάξεων, υπόθεση μαζικής διεκδίκησης και ικανοποίησης άμεσων αιτημάτων. υπόθεση συνολικής αντιπαράθεσης κοινωνικών προγραμμάτων και ιδεολογιών.

Εκμεταλλεύονται τη δομική διαίρεση της εργατικής τάξης, που ο ίδιος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δημιουργεί, σε εργάτες του μονοπωλιακού τομέα της οικονομίας, σε εργάτες του τομέα των επιχειρήσεων εντάσεως εργασίας και στον εφεδρικό στρατό εργασίας (άνεργοι), προσπαθώντας να τη διασπάσουν σε αλληλομαχόμενα μεταξύ τους τμήματα. Κατά συνέπεια τις όποιες κατακτήσεις των εργατών στο πρώτο τμήμα, που δεν έχουν ακόμη γενικευθεί, τις μετονομάζουν σε προνόμια, προνόμοια που δήθεν προσβάλλουν την έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ταυτόχρονα τους όποιους ταξικούς αγώνες των εργατών αυτών τους χαρακτηρίζουν σαν συντεχνιακούς και μάλιστα στρεφόμενους κατά των συμφερόντων των υπολοίπων τμημάτων της εργατικής τάξης και του λαού γενικότερα.

Τελικά οι εκμεταλλευτές, οι προνομιούχοι και οι αδικοπραγούντες εξαφανίσθηκαν από την Κυβέρνηση και το χώρο της αστικής τάξης και ανευρέθηκαν στο χώρο της εργατικής τάξης. Οι εργαζόμενοι καλούντια για μια ακόμη φορά, με αφορμή το Ασφαλιστικό, από την Κυβέρνηση, να συνδράμουν αλλήλους εικονικά και το κεφάλαιο και τα διαπλεκόμενα ουσιαστικά. Τίποτα από τα χρόνια προβλήματα και τις "πληγές" του Ασφαλιστικού δεν λύνεται με το νεοεισαχθέν προς ψήφιση από τη βουλή νομοσχέδιο. Αντίθετα, ότι είχε απομείνει όρθιο, από την εγκληματική πολιτική των μεταπολιτευτικών Κυβερνήσεων, κατεδαφίζεται. Ταυτόχρονα, η γενικευμένη διαφθορά και σήψη συνεχίζεται, με αποτέλεσμα οι όροι αναπαραγωγής της ίδιας φθαρμένης εξουσίας για την άσκηση της ίδιας αδιέξοδης πολιτικής να είναι η μόνη ορατή συνέχεια ακόμη και των προσχηματικών δεσμεύσεων και υποσχέσεων του πρόσφατου παρελθόντος.

Η μόνη απάντηση που υπάρχει απέναντι στην πρόκληση αυτή, είναι οι αγώνες των εργαζομένων κατά των σχεδίων Κυβέρνησης και κεφαλαίου και των ηθελημένων ή αθέλητων υπηρετών της προπαγάνδας τους.



editorial Τεύχους 26, Ιανουάριος - Μάρτιος 2008



|| Αρχική Σελίδα || || Συντακτική Επιτροπή || Παλαιότερα Τεύχη || Επικοινωνία ||