ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΤΟΥ «ΣΤΙΓΜΑΤΟΣ»
Ό
ταν ψηφίζονταν οι διάφοροι τρομονόμοι φαινόταν πως η αστική τάξη και το κεφάλαιο ετοίμαζαν ένα αυταρχικό θεσμικό πλαίσιο που θα τους ήταν χρήσιμο όταν θα οξυνόταν η ταξική πάλη. Η ώρα αυτή έχει έρθει ήδη. Εκατοντάδες διαδηλωτές του Δεκέμβρη σέρνονται στα δικαστήρια φορτωμένοι με κατηγορίες για κακουργήματα που προβλέπουν δεκάδες χρόνια φυλάκισης χωρίς εξαγορά. Κι αυτό επειδή διαδήλωναν ή επειδή πέταξαν κάποιες πέτρες στοχεύοντας τους μηχανισμούς βίας του αστικού κράτους. Αναντίστοιχες οι ποινές σε σχέση με το παράπτωμα, όσο αναντίστοιχη ήταν και η απόπειρα γενοκτονίας των Παλαιστινίων (και τα 400 νεκρά παιδιά σε σύνολο 1.300 νεκρών) σε σχέση με τους πυραύλους της παλαιστινιακής αντίστασης.
Ο αυταρχισμός είναι η λέξη που χαρακτηρίζει το 2009 από τις πρώτες μέρες του Γενάρη. Η αστυνομία χτυπάει στο ψαχνό, κυρίως όταν απουσιάζουν οι κάμερες. Φοιτητές, μαθητές, πολίτες που θέλουν νανπροστατέψουν δημόσιους χώρους, αντιρατσιστές, αγρότες, εργαζόμενους, μετανάστες. Οι μετανάστες ενίοτε πέφουν και στα χαντάκια, κυνηγημένοι ή σπρωγμένοι από τους παλληκαράδες αστυνομικούς. Από κοντά και οι γνωστοί φασίστες που όταν χρειάζεται δέρνουν όσους διαφωνούν, κυρίως όσους διαφωνούν με τους επενδυτές – επιχειρηματίες και τους δημάρχους φίλους τους.
Κι όμως όλα αυτά φαντάζουν λεπτομέρειες μπροστά στην εργοδοτική τρομοκρατία που έχει ξεσπάσει με το πρόσχημα της κρίσης. Η επίθεση ενάντοια στην Κούνεβα δεν ήταν απλά μια δολοφονική επίθεση. Ήταν μια ξεκάθαρη προειδοποίηση προς την εργατική τάξη πως όποιος αντιστέκεται θα το πληρώνει πολύ ακριβά. Τα περιστατικά που ακολούθησαν μας δείχνουν ότι οι εργοδότες ακολουθούν το δρόμο του αυταρχισμού με περίσση φαντασία. Εργαζόμενοι απολύονται, ανασφάλιστοι μετανάστες κλείνονται στο ψυγείο (κυριολεκτικά!!!) για να κρυφτούν από τους ελέγχους, συνδικαλιστές απολύονται ή σέρνονται στα δικαστήρια ως εκβιαστές, από μέλη διοικήσεων σωματείων ζητούνται αποζημιώσεις έως και 100.000 ευρώ. Και τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα συνεχίζονται. Τέσσερα τις πρώτες τέσσερις εργάσιμες μέρες του Φλεβάρη, σε Αλεξανδρούπολη, Θεσσαλονίκη, Κοζάνη, Ελευσίνα. Ένας νεκρός κάθε μέρα...
Η πολιτική των διάφορων εκβιασμών και απειλών δεν ειναι θανατηφόρα, τουλάχιστον άμεσα, διαλύει όμως οικονομικά, ψυχολογικά, σωματικά τους εργαζομένους και τις οικογένειές τους. Περικοπές μισθών και επιδομάτων, σχέδια για 3-4 ημέρες εργασίας, διαθεσιμότητες, μαζικές απολύσεις, έκρηξη της ανασφάλιστης εργασίας, αυτή είναι η καθημερινότητα των εργαζομένων. Αναδεικνύεται έτσι η απλή λογική του κεφαλαίου, μικρού και μεγάλου. Ότι οι εργαζόμενοι για το κεφάλαιο είναι μόνο κόστος, κόστος που πρέπει αν είναι δυνατόν να μηδενιστεί. Μια αντίληψη που εμφανίζεται πια απροκάλυπτα. Τα καμουφλάζ του κοινωνικού εταιρισμού έχουν πέσει και αποκαλύπτεται ο αντιδραστικός ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Οι προτάσεις της Κομισιόν ουσιαστικά για πλήρη κατάργηση όχι μόνο των συλλογικών συμβάσεων αλλά και των ατομικών, με την πλήρη ελαστικοποίηση της εργασίας (πρακτικά οι εργαζόμενοι θα είναι σε καθεστώς συνεχούς διαθεσιμότητας) συμπληρώνουν το 65ωρο του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας. Ο μεγάλος χαμένος της οικονομικής κρίσης είναι οι εργαζόμενοι. Αυτό σχεδιάζει το κεφάλαιο.
editorial Τεύχους 29o, Ιανουάριος - Μάρτιος 2009
||
Συντακτική Επιτροπή
||
Παλαιότερα Τεύχη
||
Επικοινωνία
||